Işık Aslay

Prof. Bülent Tanör'ü önce yazı ve kitapları ile tanıdım; sonra da ne yazık ki hastalığının sistemik bir hal aldığı dönemde hastam olarak şahsen tanıma fır­satını buldum. Çeşitli sıkıntılar içinde zarif, alçakgönüllü buna karşılık hasta­lıkla mücadeleden hiç yılmayacak bir tavırla tedaviye başlarken ilk sorusu derslerini ve sorumluluklarını aksatmadan radyoterapiyi sürdürüp sürdüreme­yeceği yönünde oldu. Hayat kalitesini korumak için elimizden geleni yapaca­ğımız yanıtının getirdiği havayı "tekrar şarabın tadını almak istiyorum" şek­linde hoş bir espri ile yumuşattı. Ama sonraları özel yaşamında olduğu gibi te­davisinde de kendi kurallarını kendisinin koyduğunu izledik. Şarabın tadını al­maya başlayınca tedaviyi kesme kararını kendisi verdi.
Bundan sonra zaman zaman ağrılı problemler için birçok kez tekrar kar­şılaştık.
Hastalığın getirdiği sorunlarla bir başka kez radyoterapi gerektiği zaman karşı karşıya olduğu riskleri anlatarak kendisine istirahat vermeyi önerdim. Bu dönemde yaşadığı idari sorunlar nedeniyle görevine devam etmeyi tercih etti ve karşılaşmaktan korktuğumuz problemler birbiri ardısıra onu yatağa bağladı. Artık hep kaçtığı istirahatleri kabul etmek zorunda kalmıştı.
Bir bayram arifesinde yapılan tedavi alanı çizimi sırasında sabitleyici yatakta çıkan problem nedeniyle işlemin ikinci kez yapılması gerekti. Ekip bu terslik nedeniyle çok üzgündü ve utanmıştık. Tüm acısına rağmen en ufak bir ters reaksiyon vermeden sanki en doğal olaymış gibi işlemin tekrarlanmasına sessizce katlandı. Her tedavide bir an önce iyileşip normal günlük yaşamına dönmeyi bekledi ve döndü de.
Her zaman çok özenli ve iyi bir hemşire becerisiyle tüm ayrıntılara son derece dikkat eden zarif eşi, Bülent Hoca'nın olduğu kadar bizim de desteğimiz oldu. Güçlüklerden yakınmadan birlikte sessizce mücadele ettiler. Yakın dost­ları bu değerli beyini korumak için seferber oldular. Tedavi ekibi yapılabile­ceklerin sınırlılığı ile sanki suçluluk duygusu ve isyan yaşadı.
Tanör Ailesi'ne saygılarımla.